شهر ایرانی و راز پویایی

همواره در عرصه شهرسازی بحث های گوناگونی پیرامون چگونگی رویکرد به فرایند برنامه ریزی و طراحی شهری مطرح می شود. هر از گاهی هر یک از مکاتب فکری و نظری بر این رویکرد تأثیر گذاشته و باعث عرضه روش ها و منش هایی در شهرسازی می شود که نگرش جامع نگر، شهرسازی انسان گرا، نگرش راهبردی- ساختاری و برنامه راهبردی توسعه شهری از آن جمله است. هر کدام از این روش ها چون در شرایط زمانی و مکانی متفاوتی عرضه می شود و ویژگی های منحصر به خود را دارد، از نقایص و کمبودهایی برخوردار است که قابل تعمیم به همه زمان ها و مکان ها نبوده و از انعطاف لازم نیز برخوردار نیست. به نظر می رسد که مکتب های فکری ارزش گرا و مبتنی بر دانایی از موفقیت های چشمگیر برخوردار بوده و ماندگاری و پایداری بیشتر و بهتری داشته است. این مقاله سعی برآن دارد تا گوشه هایی از ویژگی های شهرسازی ارزش گرا و دانایی محور را بشناساند.